to proste anno!

Szukaj na tym blogu

absolutnie

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Komentarze

Prześlij komentarz

popularne posty

Małe sprawy zyskują moc

Nie mogę w tym roku znieść słuchania kolęd. Próbowałam, serio. Zdzierżyłam kilka w Wigilię, ale już naprawdę więcej nie dam rady. Nie to, że nie są ładne. Wynalazłam kilka naprawdę fajnych nagrań, np PENTATONIX albo tradycyjny Michael Buble . No ale nie. Zastanawiając się, dlaczego tak mam, doszłam do jednego tematu: Wyobrażenia. O tym jak powinno być. Wyobrażenia o świętach, o rodzinie, o normalności. Miałam jakieś swoje wyobrażenia. Wiadomo, to się wynosi z domowych tradycji, z opowieści koleżanek i kolegów, z filmów, z książek. Wspominałam już kiedyś o bańce wyobrażeń wokół Bożego Narodzenia , która jest nadmuchiwana do niebotycznych rozmiarów. U mnie tak właśnie było. Święta w moim rodzinnym domu były zawsze uroczą, słodką, piękną i czarującą szopką. Czekałam na nie tygodniami, marzyłam o prezentach które dostanę. Pisywałam listy do "Dzieciątka", które te podarki przynosiło. Adwent, to wiadomo, roraty, postanowienia, wyrzeczenia. Rzeczy lub słodycze które dostałam

Poradnik prezentowy 2017

Jeśli ktoś z Was śledzi mnie na instagramie , od dwóch tygodni słuchał o spotkaniu jakie moja wspólnota przygotowała dla kilku rodzin. W ostatni piątek można było nawet zobaczyć relację, niemal na żywo. Jej część jest jeszcze dostępna, jeśli wejdziecie na instagrama przez smartfona, o tu: Ktoś napisał mi wiadomość, że bez sensu chwalę się, że komuś pomogliśmy, a nie zrobiliśmy nic wielkiego. I ja się zgadzam z tym komentarzem. Po pierwsze wielu ludzi i organizacji pomaga bardziej, zaopatruje potrzeby rodzin lepiej, jak choćby Szlachetna Paczka, albo pomaga regularnie, a nie tylko okazjonalnie. I to jest fakt. Prawdą jest też, że się chwalę. Nie, nie tym co zrobiłam, a ile przy okazji dostałam. Jaram się tym! Poznałam ludzi, którzy niewiele materialnie posiadają, ale są ze sobą bardzo blisko, pielęgnują więzi, wspierają się, rozmawiają. Zobaczyłam że naprawdę nie trzeba wielkiego nakładu sił, jeśli kilka osób działa zgodnie we wspólnym celu. I zrozumiałam, że najczęściej na

Jedyne co mam, jedyne co masz

Mam ostatnio taki czas, gdy nie potrafię sprecyzować o co mi chodzi. Jak pewnie zauważyliście, na blogu rzadziej pojawiają się teksty. To nie dlatego, że brak mi pomysłów, mam ich sporo jak zawsze. Bardziej mam wrażenie, że ślizgam się po powierzchni. Że piszę o czymś całkiem innym, niż w gruncie rzeczy myślę, o jakichś zastępczych sprawach. Miewam w życiu takie okresy, gdy nie potrafię stanąć sama przed sobą, zdobyć się na szczerość. To się przekłada też na otwartość w pisaniu. Szukając swojej blogowej drogi, myślę sobie tak: Pisząc, blogując, ludzie dzielą się tym, co mają, co potrafią i czym żyją. Stąd blogi o rodzicielstwie, o podróżach, o różnych pasjach jak gotowanie, fotografia, o zwierzętach, o związkach. Co ja potrafię, co mam, co mnie wyróżnia i czym mogę się podzielić? Mam swoją historię życia, która mnie zdewastowała, i nie jest to słowo na wyrost. Pewnych zdolności interpersonalnych nigdy nie miałam, nikt mi nie pokazał że tak można, pewne straciłam po drodze. Bezp

MOGĘ SAMA - pilot :)

Może jesteś mamą. Twój facet zostaje z dzieckiem więc trafia się jeden na milion wolny wieczór i załóżmy, że akurat nie marzysz o odespaniu zmęczenia. Chciałabyś gdzieś wyjść, tylko... nie bardzo masz z kim. Może jesteś singielką, wokół Ciebie mnóstwo ludzi. Masz sporo znajomych, z którymi świetnie spędza się czas. Jednak zdarza się, że znajomym coś wypadnie, kumpela zawiedzie i wtedy przymusowo zostajesz w domu. Być może nie masz przyjaciół i z nikim nie dzielisz zainteresowań. A może niezależnie od życiowej konfiguracji, nie raz masz ochotę coś zrobić, gdzieś wyjść, ale nie masz z kim, więc rezygnujesz.

bo powinnam go teraz czuć

Dlaczego nic nie czuję Zamarłam i skamieniałam? Nie mogę się nawet Oddaj mi mój pierwszy szok I wstyd i strach I to uczucie gdy ziemia usuwa się spod nóg, a krew odpływa cała do palców stóp Oddaj mi mój zawód, że nie jesteś tym kim należy Ani ja tym kim mogłabym Gorzki smak straconej niewinności Chcę to sobie przypomnieć To co wymazałeś to co wymazałam Cokolwiek przyjdzie niech już przyjdzie będzie lepsze niż ta zimna Amnezja Oddaj mi mój własny ból bo powinnam go teraz czuć Cierpki żal I co tam jeszcze masz Oddaj mi moją złość, niech się obudzą furie Chcę wreszcie nienawidzić ze wszystkich sił Wywrzeszczeć Chcę to wypłakać i zwymiotować Tobie Wróć do mnie moje czucie moje oddychanie Proszę oddaj mi mnie Taką jaką mogłam być Gdyby nie ty (obraz Zdzisław Beksiński Pessimus)

Challenge God

Przez cały grudzień zastanawiałam się, jak zaplanować ten nowy, 2018 rok. Nie mam na myśli jakichś spektakularnych przemian, bo te nie są możliwe z dnia na dzień. Raczej obranie kierunku. Bo choć dziś jestem taka sama jak wczoraj czy tydzień temu, mieszkam w tym samym miejscu, nie zmieniam pracy, mam stare sprawy do pozałatwiania, to jednak wielkie rzeczy składają się z drobnych kawałków. Moje życie raczej nie zmieni się za tydzień lub za miesiąc, ale za rok lub dwa może być inne. Krok po kroku. Dlatego ważna jest świadomość kierunku, w jakim się zmierza. Od dłuższego czasu chodziły mi po głowie różne wyzwania, jakich ludzie się podejmują. Znalazłam w internecie dziewczynę, która przez rok nie goliła nóg, faceta który przez rok nie obcinał paznokci. Mnóstwo ludzi postanawia nic nie kupować, lub żywić się w określony sposób. Jakaś kobieta zechciała przez 365 nie robić makijażu, ktoś inny nie przeklinać lub nie oglądać telewizji. Trafiłam na parę takich wyzwań, które nawet pr

Obsługiwane przez usługę Blogger