nie mam marzeń

Pół roku temu, podczas pewnego rodzaju warsztatu, ktoś spytał mnie o moje największe marzenie. Zadaniem wyznaczonym na tym warsztacie było wybranie jednego ze swoich marzeń i spełnienie go w możliwie krótkim czasie. Myślę o tym od tych kilku miesięcy. Nie mam marzeń.

Mam potrzeby, typu: nowe buty lub spodnie. Miewam zachcianki, które czasem realizuję, a czasem nie, jak nowy telefon który nabyłam, albo wypasiona lokówka, z której jednak zrezygnowałam. Mam plany, na przykład: zmienię pracę, zacznę więcej zarabiać i będzie mnie stać na własne mieszkanie. Których nota bene nie raz nie realizuję. Wydaje mi się, że ich spełnienie jest poza moim zasięgiem. Mam pewne pomysły, które wiążą się z taką samą liczbą plusów, jak i minusów. Na przykład samotna podróż w różne bardzo odległe miejsca - coś co jest zarówno fascynujące, jak i na tyle napawające lękiem, że nie zabieram się narazie za realizację, bo w sumie nie interesuje mnie to aż tak bardzo.

Ale czy którąś z tych rzeczy można nazwać marzeniem? Chyba nie.

Słownik PWN (swoją drogą: czy ktoś jeszcze poza mną korzysta ze słownika PWN?) widzi to tak:

marzenie
1. «powstający w wyobraźni ciąg obrazów i myśli odzwierciedlających pragnienia, często nierealne»
2. «przedmiot pragnień i dążeń»
3. «ciąg myśli i wyobrażeń powstających podczas snu»
4. pot. «o czymś doskonałym»


Przedmiot pragnień i dążeń?


Na to, w odpowiedzi, mogę zamieścić nową Dodę. Też nie mam dokąd wracać. I nie mam o to żalu, ot stwierdzam fakt. Nie wiem, jednak, czy jest jakieś życie przede mną. Jak miałoby ono wyglądać?


Posłuchaj koniecznie ---->

***

*****

Tutaj była część wpisu, którą skasowałam, bo uznałam ją za przesadne uzewnętrznianie. Niemniej publikuję to o to, co jest, bo bardzo ciekawa jestem Twojego podejścia. Dziewczyny na tamtym warsztacie, o którym wspomniałam, marzyły o wakacjach, o zakupie roweru, o lekcji tańca, o kolejnym dziecku, o nauce języka. Wiele z nich zrealizowało to, o czym mówiły. A Ty masz marzenia? Co sądzisz o tym wszystkim?