to proste anno!

Szukaj na tym blogu

Strona główna
pomyślałam sobie
ludzie
absolutnie
ciało
między słowami

Wyświetlanie postów z marzec, 2019

Wyświetl wszystkie

Posty

nie mam marzeń

25.3.19

1

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Więcej postów

mój instagram

popularne posty

Dlaczego nic nie czuję Zamarłam i skamieniałam? Nie mogę się nawet Oddaj mi mój pierwszy szok I wstyd i strach I to uczucie gdy ziemia usuwa się spod nóg, a krew odpływa cała do palców stóp Oddaj mi mój zawód, że nie jesteś tym kim należy Ani ja tym kim mogłabym Gorzki smak straconej niewinności Chcę to sobie przypomnieć To co wymazałeś to co wymazałam Cokolwiek przyjdzie niech już przyjdzie będzie lepsze niż ta zimna Amnezja Oddaj mi mój własny ból bo powinnam go teraz czuć Cierpki żal I co tam jeszcze masz Oddaj mi moją złość, niech się obudzą furie Chcę wreszcie nienawidzić ze wszystkich sił Wywrzeszczeć Chcę to wypłakać i zwymiotować Tobie Wróć do mnie moje czucie moje oddychanie Proszę oddaj mi mnie Taką jaką mogłam być Gdyby nie ty (obraz Zdzisław Beksiński Pessimus)

Straganik zamknięty czyli o byciu aspołecznym

Może to dlatego że zima, śnieg za oknem i razem z całą przyrodą przełączyłam się na fazę "przetrwanie". Ale bardziej jednak przez te huragany życiowych zmian. Całkiem jestem ostatnio aspołeczna. Z zazdrością obserwuję, jak ludzie wokół nawiązują lub podtrzymują relacje. Gadają, spotykają się, wymieniają życzliwość. A ja siedzę w swoim szklanym słoju. Ten oskarżający głos w mojej głowie (spokojnie, nie słyszę głosów, to metafora), bardziej stanowczo ostatnio powtarza: nie umiesz być z ludźmi, nigdy się tego nie nauczysz! Czasem mu wierzę i już całkiem mnie to dołuje. Na szczęście coraz częściej rozumiem, że nie czas na podróże dyplomatyczne, gdy w królestwie sypią się fundamenty (tak, znowu metafora!). Poczucie bezpieczeństwa. Większość ludzi ma je chyba jakoś domyślnie wgrane - dzięki wierze we własne możliwości, dzięki wsparciu bliskich, dzięki stałości miejsc, osób, wydarzeń. Ja całe życie szukam czegoś, co mi je da. Lubię schematy, procedury i określony porządek, b

2

Moje włosy nie głaskane moje dłonie zimne czy to gęsia skórka czy jakiś szron od tych przymrozków Ciało na diecie Nie pamiętam już czy z przymusu czy z wyboru Nie pamiętam wcale ukłuć w glowie czy tam w podbrzuszu Myśli mam zazwyczaj sterylne Zazwyczaj Niedługo spadnie na to wszystko śnieg. Zzzimno.

Jak przetrwać rozstanie - poradnik jak z prasy kobiecej, ale heloł, bądźcie w tym ze mną.

Ludzie odchodzą od nas, my odchodzimy od ludzi. Rzeczy się kończą, żadne ludzkie przedsięwzięcie nie trwa wiecznie. Jak to przetrwać? Co zrobić, by nas to nie zabijało, nie niszczyło, nie zamykało na nowe relacje w przyszłości? Uważam się za weterana rozstań. I nie mówię tylko o zakończeniach związków damsko męskich, tylko relacji w ogóle. To nie znaczy, że jestem ekspertem! Ale ze sterty doświadczeń w tym temacie próbuję wyciągnąć coś pozytywnego. Mam taki swój mały prywatny cmentarzyk relacji, które się zakończyły. I spojrzenie na każdą z mogiłek mniej lub bardziej boli. Bo pod każdą kryje się rozczarowanie, że nic z tego nie zostało. Oraz żal połączony z zastygłym niedowierzaniem: jak ktoś mógł, po tym wszystkim, co nas łączyło, nie podtrzymać ze mną kontaktu? Co sprawiło, że zaczęłam w nowy sposób przyglądać się tym sprawom? Przypomniałam sobie pewną znajomość. Spędzałyśmy razem każdą chwilę, wiele godzin każdego dnia. Razem jadłyśmy, oglądałyśmy na VHS kreskówki produkcj

wcale nie

Nie wiem, czy inni tak mają. Ja tak mam. Wyobcowanie. Nieadekwatność i rozmowy przez szybę. Gdy wszyscy się cieszą, mi zabraknie tego jednego impulsu by się zaśmiać. Tylko się uśmiechnę. Kurtuazyjnie. Gdy zaangażowanie aż kipi. Wspólna sprawa, działanie. Tak bardzo chciałabym się włączyć. Ale jakoś mam wątpliwość, pytania. Stop. I odwrotnie. Dla mnie największe i najpiękniejsze sprawy, a ludzie wzruszają ramionami. Wydaje mi się że właśnie przeżywamy razem, coś ważnego; albo że chociaż jest dobrze i miło... I nagle w trzydzieści sekund zostaję sama na pustym placu. Sama. Czasem znajduje się człowiek, który wydaje się wiedzieć, o czym do niego mówię. Na wagę złota. Jest! A jednak nie. Jakbym nie rozumiała zasad gry. Jakbym używała innej logiki. Jakbym nie należała do tego świata. Najgorzej. Chcę Wam opowiedzieć o ogromnym i przytłaczającym poczuciu wyobcowania, które towarzyszy mi przez większość życia. Czasem mniej i rzadziej. A czasem bardzo mocno. Jakbym wylądowa

bolączki twórcy

Staram się wyrobić w sobie nawyk regularnego pisania. W imię ćwiczenia umiejętności, uelastyczniania myśli i robienia czegokolwiek w kierunku spełniania własnych marzeń. Dlatego gdy nadchodzi środa, a ja nie mam przygotowanego wcześniej tekstu, pospiesznie rozglądam się za tematem. Gdy przychodzi czwartek, jak dziś, myślę sobie" no naprawdę Anno, dziś to już by wypadało! Przygotowywanie tekstów z dużym wyprzedzeniem narazie się u mnie nie sprawdza, bo lubię zamieszczać całkiem świeżutkie rzeczy. Usiadłszy z wieczorną herbatą, zaczęłam więc wsłuchiwać się w siebie i zastanawiać, czy dzieje się coś, o czym mogłabym i chciała Wam opowiedzieć? Jednym z powodów, dla którego nie zamieszczam regularnie, jest to że myślę o zbyt wielu sprawach na raz. I nie chodzi o multitasking - że obiad, zakupy, praca i najbliższy weekend, i tyle zajęć że nie wiadomo od czego zacząć. Wcale nie. Myślę o filmie, o którym dziś słyszałam. Nakręcił mnie na małomiasteczkowy klimat starej Francji i bar

Tatuowanie się jest złe, a moje ciało nie jest moje

Rysowane na ciele kształty, figury i podobizny. Czarne kontury i wielobarwne plamy. Rzeczywiste albo abstrakcyjne, z oczami i bez. Tatuaże są złe! Stanowczo. Dlaczego są złe? Bo tak powiedziała moja mama, jakiś ksiądz w internecie, i jeszcze jakaś pani. Są złe bo wywodzą się z kultury więziennej, z gangów, a jeszcze bardziej wywodzą się ze starożytnej kultury obcych bogów. Wprawdzie wiążą się też z hinduskim zwyczajem mehendi - sztuką malowania dłoni i stóp panny młodej, dającym jej radość i przynoszącym szczęście. Ale kto by się tam przywiązywał do miłych i szczęśliwych historii. Dla mnie samej, początkiem tatuowania się jest chwila gdy miałam lat pięć albo sześć. I po tym jak było mi wolno malować w domu farbami, a rzadko mogłam to robić (bo zaraz wszystko uświnisz!), tuż przed umyciem rąk, namalowała sobie na jednej kwiatka. A potem jeszcze jednego. I drzewo. A na końcu niebieskie kleksy! Moje przedramiona całe były w barwnych plamach, a ja myślałam sobie: jak fajnie by

Anno Anno

Zobacz profil

Etykiety

absolutnie
bierność
błędy
challengegod
ciało
emocje
ludzie
międzysłowami
pomyślałamsobie
rozmowa

rozstanie
rozwód
rozwój
strach
strata
świadomość
uczucia
wybory

Pokaż więcej Pokaż mniej

Archiwizuj

mar 20191
lut 20191
lis 20181
paź 20181
wrz 20181
kwi 20181
mar 20182
lut 20183
sty 20183
gru 20177

lis 20179
paź 20176
wrz 20177
sie 201714

Pokaż więcej Pokaż mniej

Obsługiwane przez usługę Blogger